Drive – Að skera myrkrið

Nýrómantík er hreyfing í listum. Í bókmenntum reið tímabilið yfir á síðari hluta 19. aldar og lifði eitthvað fram á 20. öldina og tekur svo auka-hiksta öðru hvoru. Nýrómantík einkennist af enn meiri dramatík en hefðbundin rómantík – stundum eru öfgarnar svo miklar að það virkar eins og grín. Dæmigerður nýrómantíkus klæðir sig í óperulegan frakka, er með dökka augnskugga og þjáist af berklum og skrifar ljóð með fjaðurpenna á meðan hann hóstar sig til dauða við kertaljós. Þetta er alveg þannig dæmi. Í poppmúsík var nýrómantíska tímabilið til upp úr new-wave. Gæjar eins og Gary Numan voru byrjaðir að fikta við þetta en hreyfingin fór ekki á flug fyrr en á áttunni með böndum eins og Duran Duran og Ultravox. Í Bandaríkjunum var líka hörku-neó-rómantík í gangi og meira að segja í mekka amerískrar lág-, iðn-, og þægindavæðingar, Boston, spratt fram nýrómantík á háu stigi. Slíkt er ekki annað hægt en að fíla í drasl. Þeir höfðu þetta einfalt þarna í Boston. „Bílarnir“ með lagið „Akstur“. Gjörið svo vel.