Mieczysław Karłowicz – DNA Muzyki Polskiej #33

Dzieło Mieczysława Karłowicza to jedno z najwybitniejszych zjawisk w muzyce europejskiej początków XX wieku – muzyce wywodzącej się z kierunku neoromantycznego i postwagnerowskiego. Bo trzeba pamiętać, że twórczość Karłowicza należy rozpatrywać nie tylko w kontekście polskiego modernizmu przełomu wieków, ale i europejskiego fin de siècle’u. Wysoką pozycję w historii muzyki polskiej kompozytor zawdzięcza zaledwie sześciu poematom symfonicznym, skomponowanym między 1903 a 1909 rokiem, w którym to tragicznie zmarł. Wciąż wiele znaków zapytania przy jego nazwisku. Na szczęście z pomocą przychodzi redaktor Anna Woźniakowska – krytyczka muzyczna, dziennikarka, autorka wielu publikacji, w tym książki „Karłowicz” w serii Małe Monografie wydanej przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne. Rozmawia Mateusz Borkowski.   Spis treści (00:00) Wprowadzenie (01:07) Początek rozmowy (04:18) Wczesne lata (08:35) Wszechstronna edukacja (11:32) Wirtuoza z niego nie będzie... (14:42) ... ale kompozytor... (16:01) Pieśni (19:01) Stanisław i Anna Oświecimowie (22:19) Polska krytyka (25:56) Miłość do gór (29:01) Szlachetne zdrowie (31:56) Karłowicz o Filharmonii Warszawskiej (35:44) Warszawskie Towarzystwo Muzyczne (38:34) Działalność publicystyczna (42:04) Co gdyby?   Zrealizowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach projektu „Dziedzictwo Muzyki Polskiej”.